Çocuk bir imkân

Kolayca posta koyabilirliğimi, düşünmeden kestirip atabilirliğimi, ne olursa olsunculuğumu iki küçük ayağa kurban verdim. Fevriliğime ayar çekmek için bir imkân galiba bu.

Bir haftadan fazla bir zamandır anne-babalara "Hayatımızdaki yanlışları çocuklarımızı düşünerek düzeltmeli, eksiklerimizi çocuklarımızda da aynı eksikliklerin görülmemesi için hassasiyetle gidermeliyiz." diye konuşuyorum.
 

Çocuğu terbiye ettiğimiz kadar çocuktan da terbiye olacağız.
 

Çocuk hem imtihan hem de imkân. Kendimizi silkeleme, hayatımızı düzenleme imkânı.

Korku ve Ümit Arasında "Uzman Anne"

Anneler hep çocuklarına karşı yolsuz, yöntemsiz, yetersiz, çaresiz...
Hep bir uzman ihtiyacı içinde. Halbuki bu bir illüzyon.

Siz kendi çocuğunuzun üzerinde ihtisas yapmış bir uzmansınız, diyorum. Gözler parlıyor. Hemen ekliyorum: Ama tabii sadece kendi çocuğunuz üzerinde.

Çünkü "yetersiz anne" sorununu bir miktar çözelim derken okulun en uzman annesi yarışmasını başlatırım diye de korkmuyor değilim.

Korku ve ümit arasını bulmak hep zor, orada kalabilmek hep zor. Bu, annelik konusunda da böyle.