Bebek gibi olmak, öyle kabul edilmek kendi aralarında büyük mesele. Daha yakın bir zamanda terk ettikleri bir dönem bebeklik dönemi. O döneme ait net bir hafızaya sahip değiller. Buna "bebeklik amnezisi"* deniyor. Bildikleri sadece bizden duydukları. Yani bebek olmanin, küçük olmanin büyümememin zayıflık olması, acziyet ifade etmesi.
Sanırım bu durum bizim "Uyusun da büyüsün, yemezsen büyüyemezsin, bak abin/ablan kocaman olmuş sen küçük kalmışsın, böyle davranma bebek değilsin artık büyüdün vs" gibi söylemlerimizin karşılığı oluyor. Hatta bir anaokulunda çocuklara söyletilen yemek duasında şu ifadelerin geçtiğine şahit oldum: "Yemezsem büyüyemem, okuluma gidemem. Çabuk çabuk yiyelim, okulumuza gidelim..." (Çabuk çabuk yemenin manevi bir tarafı yok bildiğim kadarıyla. Sağlık açısından da pek tavsiye edilmiyor. Sıkıntılı ifade, değinmeden geçemedim. ) Büyümenin dua olarak dilenmesinde anormal bir durum yok, bu sağlıklı olmayı dilemek gibi. Sadece çocukların dünyasında "büyümek" ile ilgili algıyı nasıl, hangi yollarla şekillendirdiğimizi göstermek için yer verdim bu örneğe.
Çocukların "bebek" ve ona ilişik kelimeleri kullanmaları bununla alakalıyken bunları kullanmayı sevmeleri neyle alakalı olabilir? Çünkü bir anneden dinledim:
Oğlum okulda "Çişli, kakalı, kaka" gibi kelimeler kullanıldıklarını söyledi. "Kullanma, hoş kelimeler değil." deyince "Ama anne ben neden bu kelimeleri söylemeyi seviyorum?" diye sordu.
Bunu ben de gözlemledim. Çocuklar bu kelimeleri birbiri için kullanırken inanılmaz eğleniyorlar.
Bu da bir tür yasak çiğneme hazzı olsa gerek, kendi aralarındaki iletişimde yasak olan kelimeleri kullanmak. Ya da belki bilişsel olarak bebeklikten kopardık onları ama duygusal olarak hala çoğunlukla o dönemdeler ve bebeklik amnezisine rağmen bilinç altı anılarını tazelenmek hoşlarına gidiyor. Ne de olsa yaşlarında ötürü anı repertuarları pek geniş değil. Tam bilemedim. Olur olur. :)
*Özelikle 3 yaşına kadar olan olay ve yaşantıların unutulması.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder